Når denne besetninga kom opp til Hopen 1 desember, var det mørkt heile døgnet. No derimot er det snart lyst heile døgnet, det er berre litt skumring midt på natta. Vi har virkeleg og bokstaveleg talt gått mot lysare tider, det er berre ei god veke att til vi har midnattsol. For dei av oss i besetninga som er søringar er jo dette litt eksotisk, vi ser selvfølgeleg framover mot dette uansett.

Vi arbeider skift her oppe i isaudet med nattevakter og dagvakter om eit anna, nattevaktene kan til tider verte litt lange spesielt om været er dårleg. Det kan jo selvfølgeleg by på action og med isbjørn og anna men stort set er dei særs rolege. Enkelte gonger er nattevaktene heilt fantastiske, i natt stod sola opp nokre minutt over kl 03. Det var ein fantastisk soloppgang som nattevakta fekk oppleve. Ord og bilete klarar nok ikkje og beskrive dette synet. Legg ved eit bilete slik ein kan få eit lite inntrykk av det.

Her oppe kan ein fundere på uttrykket «forskjellig som natt og dag» er ikkje so stor forskjell på det, halve året i allefall

.

Med lyset kjem våren og med det kjem jo det meir og meir tilreisande gjestar som kjem luftvegen. Den 9 april fekk underteikna auge på noko nytt i snøføyka, det var rett og slett årets fyrste snøspurv. Oppdaginga blei gjordt i kraftig vind, snøbyger og snøfokk under brøyting, litt sånn sjølvmotseiande vårteikn på eit vis. I alle fall i snøføyka og nordavinden der kom den flygande, dagen etter kom det 2 store flokkar med ærfuglar. Med alkekongar, krykkjer og lomvi, livnar det godt til og her er ikkje heilt lydfritt lenger. Det er vår i lufta sjølv om det er med vind er godt over -20 effektive kuldegrader og hovudsysselen vår er snømåking. Det er snart lyst heile døgret og ein kjenner at sola varmar litt, ein høyrer fuglane då er det no vårleg sjølv om temperaturen seier noko anna. Hadde ein hatt ei appelsin og site ute kunne det no vore fint i solveggen, kanskje til og med litt påskeaktig stemning. Vi får ta oss eit glas appelsinjuice i sola med vottane på og drikke fort so innhaldet ikkje frys til is.
Isen på havet har kome og gått, fram og tilbake i heile vinter men no ligg forhalda tilrette for litt is igjen. Det er meldt kaldt framover og det er vind frå nord, då legg nok isen seg ein gong til får vi tru. Det er stor forskjell for oss om her er is eller ikkje. Når her er is er det utruleg stille, utan is kan det bli mykje lyd frå havet og dønningane der. Dermed er innbyggjerane på Hopen meteorologiske stasjon stort sett einige om at is på havet er bra.
For dei som ikkje la merke til datoen på forrige innlegg var det selvfølgeleg ein aprilspøk. Det er ikkje observert reinsdyr på Hopen, i alle fall ikkje av det vi veit.

I går var me ut og gjekk då me oppdaga 3 unormale skikkelsar  i tåkeheimen. Etter litt forvirring og diskusjonar på kva dette var, måtte vi gå litt nærmare. Jammen var det 3 reinsdyr!

Vi fekk litt sjokk og har ikkje verken lest eller hørt at det har vore reinsdyr på Hopen før. Dei må nok ha vandra inn på isen frå Edgeøya andre forklaringar har vi ikkje foreløpig. Bileta er av ltt dårleg kvalitet pga. værforholda, så i løpet av dagen skal me sjå om vi finn dei att.

Fagarbeider Magnus ble 26 år på søndag og det ble feiret på Velferdshytta i kaffepausen. Det har blitt lagt merke til at Fagarbeideren har en svakhet for Isbjørnkakemann. Det var da på sin plass at han fikk fire poser med Isbjørnkakemann. Bursdagsbarnet satt virkelig pris på gaven. Anstein hadde også snekret sammen er meget komplisert drikkebeholder for Fagarbeideren. Den kan han bruke på verkstedet eller på trimrommet. På stativet kan han ha to forskjellig drikker. Det ble også utdelt flere andre gaver under feiringen. Kokken serverte en god sjokoladekake med vaniljekrem etter ønske fra Magnus. Senere på ettermiddagen ble det Tikka Marsala til middag.        

Enkelte dagar er det jo beint fram perfekt turvær, ein dag var me sørover på øya og forbi Rudihytta som ligg heilt sør på Hopen.

Denne hytta blei oppført av den fyrste kjende fangstekspedisjonen på Hopen sesongen 1908-1909, den mest kjende deltagaren på denne turen var Henry Martentius Rudi og kalla isbjørnkongen. Han budde og fangsta der nærast aleine den sesongen, dei andre i følget var lenger nord på øya. Den ligg vakkert til på Koefodden med utsyn utover havet og nordover langs austsida av øya. Sjølve hytta har fått hard mefart av vær, vind og isbjørn og er heilt ubebueleg. Det har den vore i mange årtier men den står framleis der som eit minne om svunne tider, og eit hardt liv som ikkje var so bekvemt som nymotens ishavsfolk har det. Henry Rudi overvintra på Hopen som ung mann og sin fyrste sesong, det blei seinare ein yrkesveg for han og han endte opp med 28 overvintringar på Svalbard, 10 på Grønland og 1 på Jan Mayen. Samt 30 fangstturar på isen. Rykta skal ha det til at han tok tilsaman over 700 isbjørn

. Isbjørnen som vandrar forbi i dag skal nok være glad for at Henry Rudi ikkje bur i hytta i dag.